پروتکل های مسیریابی شبکه و 2 نوع آن
(به انگلیسی: Routing Information Protocol) (اختصاری RIP) یکی از قدیمی‌ترین پروتکلهای مسیریابی بردار فاصله (Distance-Vector Routing Protocol) در شبکه‌های رایانه‌ای می‌باشد.
یک پروتکل مسیریابی مشخص می‌کند چگونه گره‌ها با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند و توزیع اطلاعاتی را انجام می‌دهد.
یک پروتکل مسیریابی گره‌ها را قادر می‌سازد تا مسیرهایی را بین هر دو گره در یک شبکه کامپیوتری انتخاب کنند. بسته‌های داده‌ها از طریق شبکه های کامپیوتری از گره تا گره به مقصد منتقل می‌شوند. الگوریتم‌های مسیریابی، انتخاب مسیر خاص را تعیین می‌کنند. هر گره میانی یا روتر فقط از اطلاعات مربوط به شبکه‌هایی را که مستقیماً به آن متصل است، اطلاع دارد.
یک پروتکل مسیریابی این اطلاعات را ابتدا در میان همسایگان نزدیک و سپس در سراسر شبکه به اشتراک می‌گذارد. به این ترتیب، روترها دانش توپولوژی شبکه را بدست می آورند.
توانایی مسیریابی پروتکل‌ها به صورت پویا با توجه به شرایط در حال تغییر است.
ویژگی‌های خاص پروتکلهای مسیریابی عبارتند از روشی که آنها از حلقه‌های مسیریابی اجتناب می‌کنند.
نحوه انتخاب مسیرهای مورد نظر، استفاده از اطلاعات مربوط به هزینه‌های گام، زمان لازم برای دستیابی به همگرایی مسیریابی، مقیاس پذیری آنها و سایر عوامل است.
پروتکل RIP اطلاعات قابل دسترسی را با نزدیکترین همسایه‌های خود مبادله می‌کند که این اطلاعات مجموعه‌ای از مقاصد شناخته شده برای مسیریاب‌های شرکت‌کننده است.
برخی از وظایف پروتکل های مسیریابی شامل:
- مبادله جدول مسیریابی خود با سایر روترهای Internetwork
- دریافت پیام های آپدیت از سایر روترها و پردازش آنها
- به روزرسانی اتوماتیک جدول مسیریابی بین روترهای یک Internetwork
- محاسبه بر روی مسیرهای موجود برای دسترسی به هر مقصد و انتخاب بهترین مسیر برای هر مقصد و قرار دادن آن در جدول مسیریابی
پروتکل انتخاب مسیر در روترها:
ممکن است در شبکه Internetwork برای رسیدن به مقصد دو مسیر وجود داشته باشد، در این حالت روترها برای شناسایی بهترین مسیر از واحدی به نام Metric استفاده می کنند.
در واقع چون پروتکل های مسیریابی مختلفی وجود دارد، هر پروتکل به یک شکل فرم مخصوص به خود Metric را محاسبه می کند.
روترهای شرکت سیسکو از واحد دیگری برای انتخاب بهترین مسیر به مقصد بین چندین پروتکل مسیریابی به نام Administrative Distance استفاده می کنند.
در این حالت برای رسیدن به مقصد مسیرخای مختلفی در داخل جدول مسیریابی روترها وجود دارد که توسط پروتکل های مسیریابی مختلف بدست آمده است .
که در این شرایط روترهای سیسکو برای انتخاب بهترین مسیر بین چندین پروتکل مسیریابی از Administrative Distance استفاده خواهند کرد و از مسیری که دارای Administrative Distance کمتری می باشد استفاده خواهد شد.
Administrative Distance یک روش اختصاصی سیسکو برای رتبه بندی پروتکل ها و منابع مسیریابی می باشد که عددی بین 0 تا 255 را شامل می شود.
به طور عمده دو نوع پروتکل مسیریابی شبکه وجود دارد:
- استاتیک Static
- پویا Dynamic
پروتکلهای مسیریابی استاتیک (Static Routing Protocols)
پروتکلهای مسیریابی استاتیک هنگامی استفاده می شوند که یک مدیر شبکه مسیر را از منبع به شبکه مقصد اختصاص دهد. امنیت بیشتری را به شبکه ارائه می دهد.
- سربار روی CPU روتر وجود ندارد
- پهنای باند بلااستفاده بین پیوندها وجود ندارد.
- فقط مدیر شبکه می تواند مسیرها را اضافه کند
- سرپرست باید نحوه اتصال هر روتر را بداند.
- گزینه ایده آل برای شبکه های بزرگ نیست زیرا زمان زیادی را صرف می کند.
- هرگاه لینک خراب شود تمام شبکه از کار می افتد که در شبکه های کوچک امکان پذیر نیست.
پروتکل های مسیریابی پویا (Dynamic Routing Protocols)
پروتکل های مسیریابی پویا یکی دیگر از انواع مهم پروتکل مسیریابی است. این به روترها کمک می کند تا اطلاعات خود را از روترهای متصل شده به جداول مسیریابی خود اضافه کنند.
این نوع پروتکل ها هر زمان که ساختار توپولوژیکی شبکه تغییر کند، به روزرسانی های توپولوژی را ارسال می کنند.
مزیت پروتکل های مسیریابی پویا:
- در شبکه های بزرگتر پیکربندی آسان تر است.
- در صورت خرابی لینک، به طور پویا قادر به انتخاب مسیر متفاوتی خواهد بود.
- به شما کمک می کند تا بین چندین پیوند تعادل بار را انجام دهید.
معایب پروتکل های مسیریابی پویا:
- به روز رسانی ها بین روترها به اشتراک گذاشته می شود، بنابراین پهنای باند را مصرف می کند.
- پروتکل های مسیریابی بار اضافی را بر CPU یا RAM روتر وارد می کند.
پروتکلهای اصلی مسیریابی کدامند؟
یک پروتکل در شبکه، روشی استاندارد برای قالب‌بندی داده‌ها می‌باشد، به طوری که هر کامپیوتر متصل می‌تواند داده‌ها را شناسایی و تفسیر کند.
پروتکل مسیریابی، پروتکلی است که برای شناسایی یا اعلام مسیرهای شبکه مورد استفاده قرار می‌گیرد.
پروتکلهای زیر به پکت‌های داده کمک می‌کنند تا راه خود را در اینترنت پیدا کنند:
IP: پروتکل اینترنت، مبدا و مقصد هر پکت داده را مشخص می‌کند. روترها قادر به شناسایی هدر هر پکت می‌باشند تا مشخص کنند آنها را به کجا ارسال کنند.
BGP: پروتکل Border Gateway یک پروتکل مسیریابی است که اعلام می‌کند کدام شبکه، کدام آدرس IP را کنترل می‌کند.
( شبکه‌های بزرگی که اعلامیه‌های BGP را ایجاد می‌کنند، تحت عنوان automous system معروف هستند) در ضمن BGP یک پروتکل پویا به شمار می‌رود.
پروتکلهای زیر، پکت‌ها را در AS قرار می‌دهند:
OSPF: پروتکل Open Shortest Path First معمولا توسط روترهای شبکه مورد استفاده قرار می‌گیرد تا سریع‌ترین و کوتاه‌ترین مسیرهای موجود و در دسترس برای ارسال پکت‌ها به مقصدشان را شناسایی کند.
RIP: پروتکل Routing Information با استفاده از “hop count” یا شمارش هاپ (زمانی که یک پکت از یک شبکه به شبکه‌ی دیگر می‌رود، تحت عنوان هاپ شناخته می‌شود) کوتاه‌ترین مسیر را از یک شبکه به شبکه‌ی دیگر شناسایی می‌کند.
بنابراین شمارش هاپ به تعداد روترهای یک پکت که می‌بایست از یک مسیر عبور کنند، اشاره دارد.
سایر پروتکلهای مسیریابی داخلی شامل EIGRP (پروتکل Enhanced Interior Gateway Routing که عمدتا برای روترهای سیسکو مورد استفاده قرار می‌گیرد) و IS-ISا (Intermediate System to Intermediate System) می‌باشند.
بدون دیدگاه